Dr. Hüseyin Kâmi BÜYÜKÖZER
Gönüldaşlarımızdan bir hanım kardeşimizin 2017 yılında bize gönderdiği yazısını bugün büyük acılara garkeden deprem felaketinin ardından sizlerle tekrar paylaşmak istedim.
Elhamdülillahi Rabbü’l Alemin…
Müslümanların İslâm’lâ şereflenmesinden sonra tam 1439 yıl geçmiş. Koskoca bir milenyum ve yüzlerce yıl geride kalmış. Bu dinin neferleri sıkıntılarla, boykot yıllarıyla, fedakarlıklarla, Allah yolunda cihatla ve sayısız imtihanlarla bu dini, bu emaneti bize kadar ulaştırmışlar. Tam da “ahir zamanda…” diye başlayan hadislerin bizi teğet geçmediği şu günlerde inandığı şeyleri korkusuzca söyleyen Hz. Aişe annemizi örnek alarak söyleyeceklerim var ahir zamanın bireylerine…
Nur topu gibi bir sertifikamız oldu, hayırlı olsun… GİMDES…
Varlığından bihaber olduğumuz GİMDES…
Dünyalık yoğunluklarımız içine alamadığımız GİMDES…
Belki otuz, belki kırk yıllık bir sabır ve emeğin karşılığı olarak hamd olsun bu sertifikayı oluşturdular ve bizim de artık bir sertifikamız oldu. Oldu olmasına da hani nerede? Beş yüz firma olmasına rağmen biz niçin istediğimiz bir ürünü bulmak için bu kadar çok seçenek varken, bulamayıp market market dolaşıyoruz. Anneler niçin çocuklarına bir sıcak çorbayı gönül rahatlığı ile hazırlamak için koşuşturup duruyorlar. Un Yemen’deyse salça Şam’da…
Allah razı olsun GİMDES’i oluşturan akıllardan. Allah razı olsun Müslüman kimliğine sahip çıkarak sertifikayı hayatımıza geçiren Mü’minlerden. Peki biraz da elimizi taşın altına koyma sırası bizde değil mi? Biraz kımıldanma ile biraz gayret sırası bizde değil mi? Nerede marketi, süpermarketi, bakkalı olan ağabeylerimiz. Neden raflarındaki ürünleri helal sertifikalı ürünlerle değiştiremiyorlar. Neden koskoca Türkiye’de sırf bizler için düşünülmüş Halal Dunya marketlerinden topu topu 50 market var. Neden yüzlerce, binlerce şubesi olmasın. Biraz daha saygı istemek, biraz daha fıkıhla bütünleşmiş bir ticaret hizmeti almayı istemek çok mu abes? Marketlerimizin en güzel yerine nazar ayetini, karınca duasını asıyoruz. Asalım da, bunun yanında, İslâm öğretisinin gereklerine neden sahip çıkamıyoruz. Aslında sertifika biziz. GİMDES, Türkiye’de sahip çıktığımız oranda büyüyecek bir olgu, sahip çıkıldığı görüldükçe talep olunacak bir oluşum.
Mü’min ve Mü’minelerin yüz yıldır, belki daha fazla, bir metot sorunu var aslında. Dünyayı okuyuşumuz tek dünyalıymış gibi olduğundan beri bu marazi durum bizi de hastalıklı etti. Dünyanın kabul gördüğü değerler, İslâm hukukuna bakılmadan bizim de popüler değerlerimiz oluverdi. Kazancın Müslümancasının yerine daha çok kazanmak, giyimin Müslümancasının yerine en şık olma düşüncesi beynimize ve bedenimize hâkim olduğundan beri kimliğe sahip çıkamama, dahası bir kimliğe ait olduğunu bile idrak edememe sorunu baş gösterdi. İnsanın içini ürperten bir hırsla yapılan ticaret çarkında Müslümanlar da dönmeye başladı ne yazık ki. Sadece ticaret yapanlar değildi elbette ki sorumlu, aynı oranda tüketim ehli de sorumluların arasındaydı. Üreten üretti; tüketen niçin, neden, nasıl, ne amaçla üretildiğini sorma ihtiyacı duymadan tüketti. Dünya; kapitalizmin, sekülerizmin, hümanizmin kollarında 9,3 şiddetiyle bir o yana bir bu yana savrulurken ve kapitalizm önüne çıkan her şeyi, ticaret ahlakını, sağlık ahlakını, iletişim ahlakını ve daha da önemlisi birçok değeri bir köpek balığı gibi yiyip bitirirken köpekbalığının dişleri arasında kalan et parçalarını temizleyen ‘temizlikçi karidesler’ gibi genelde tüm insanlık, özelde
Müslümanlar daha çok tüketerek önümüze çıkarılan bir şeyin olur ya da olmazlığını İslâm’ın süzgecinden geçirmeyerek kapitalizmin dişlerini temizlemekteyiz.
Mü’min ve Mü’minelerin metot sorunu vardı derken peki bu olayda nasıl bir metot geliştirebiliriz? GİMDES’i oluşturanlar müthiş bir metotla çalışmakta. Peki biz Müslümanlar neler yapabiliriz?
1.Zihinlerimizde iki dünyalı olduğumuz gerçeğini canlı tutmak.
2.Dünyanın kabul gördüğü her şeye itaat etmeyip Müslüman sözlüğüne bakmak.
3.Sorgulamak, araştırmak, peşini bırakmamak.
4.Asr Suresi’nin son ayetlerini hayatımıza geçirip birbirimize Hakkı ve sabrı tavsiye etmek.
5.Halal Dunya Market projesini desteklemek, en kısa zamanda yüzlerce, binlerce şubeye ulaştırmak.
6.GİMDES’in Eğitim Projesini desteklemek.
Günümüzde artık birbirine Hakkı ve sabrı tavsiye etmek o kadar da kolay değil. Akıl veriyor pozisyonuna düşmek mümkün. Oysa ameli salih iyiliği emretmek, kötülükten sakındırmak değil miydi?…
İncil’de Müslümanlardan bahsedilirken Müslümanlar ‘başağa durmuş ekin’lere benzetiliyor. Canlı, diri, inanan, umut veren… Ben de naçizane GİMDES’i kuran akılları başağa durmuş ekinler gibi hayat veren Müslüman prototipine benzetiyorum. Dünya’da Batı, Amerika, Rusya ve Çin her gün bilim ve teknikte fersah fersah yol alırken bir Müslüman inkılabı ne zaman olacak, özlemle bekliyoruz… Daha ruhumuz ve bedenimizde bir inkılabı başlatamamışken bu çok uzakta bir ütopya mı? Her sokakta, her köşe başında, her apartmanda İslâm’ı pratiğine geçirmiş bireyleri görmek olası bir ihtimal değil mi…
Kuran-ı Kerim’de hepimizin en az bir defa duyduğumuz “Dünya hayatı yalnızca bir oyun ve (eğlence türünden) tutkulu bir oyalanmadır. Gerçekten ahiret yurdu ise, asıl hayat odur. Bir bilselerdi.” (Ankebut Suresi, 64. ayet) ayeti vardır.
Yukarıdaki ayeti okuduğumda dünyanın boş bir aldatmaca olduğunu bir kez daha hatırlar, hemen zaman geçmeden rıza için bir şeyler yapmak gerekliliği düşüncem bir kat daha alevlenir. Dünya bir oyun ve oyalanma yeri. Bugünlerde, bu ayeti düşündüğümde zihnimde yeni bir pencere açıldı. Dünya bir oyun yeri ise bu zamanda oyuncaklar da Müslümanlar mı ya Rabbi?
Bu kadar güzel bir din bize bahşedilmişken bizler ne zaman, hangi gerekçeyle ve idraksizlikle bir piyon olduk? Ve dahası halen akıl etmeden, hiçbir şey yapmadan dünyanın bizi oyuncak etmesine izin veriyoruz. Sonra şok etkisi yapan bir ayet daha, Enbiya Suresi 16.ayet, “Biz göğü yeri ve aralarında olan varlıkları oyuncak olsun diye yaratmadık.’’
Arkadaşlar arasında helal gıdanın hayatımıza dahil edilmesinin gerekliliğini tartışırken bu konu ifrat ve tefrite giriyor, fitneye sebep oluyor gibi fikirler, insanı tabiri caizse şah damarından vuruyor. Zaten ifrat ve tefrit meselesi ahir zaman sığınağı oldu bir zamandır. Zora gelince ifrat ve tefrit kurtarıcımız oldu ne yazık ki. Bir de hiç düşünülmeden sarf edilmiş gerekçeler var: “Eee, ne yiyip içeceğiz o zaman, biz bu dünyadan nereye gideceğiz?” gibi.
“Biz bu dünyadan nereye gidelim?” demişti seneler önce Arif Nihat Asya. Sahi biz bu dünyadan nereye gidelim? Daha kendi güneş sistemimizin dışına çıkamazken, dahası başka bir gezegende hayat var mı yok mu bilmezken nereye gidelim? Diyelim ki başka bir dünya bulduk ve gittik ne değişecek? İnsan gittiği yere kendisini götürmez mi aslında. Oysaki nefis aynı nefis, iyi ve kötü her daim var bu imtihanda. Öyleyse Mü’min ve Mü’minelere yüreğimizin ta derinliklerine koyduğmuz dünyaya “ÇIK İÇİMİZDEN DÜNYA” demek düşüyor.
İslam tarihini az biraz bilenler Kadisiye Harbi’nde bizzat muharebe meydanına giderek dört çocuğuna “Ya İslâm’ın zafer bayrağını Kadisiye’de dalgalandıracaksınız yahut da din uğruna cihat ederek şehit olduğunuzu duyacağım.’’ diyen Şaire Hansa’yı… Uhud Savaşı’nda Müslümanlar mağlup olunca çok üzülen babası, kardeşi, kocası ve iki oğlu şehit olduğu halde Muhammed Aleyhisselam’ı görmek için “O’nu bana gösterin!” diye koşuşturan Sümeyra annemizi bilirler. Bir baba, bir kardeş, bir koca ve iki oğul. Dünyada bir insana verilmiş nimetlerin en güzelleri dururken O Allah Rasûlü’nü soruyor.
Şimdi o yıllardan 21.yüzyıla dönersek sırça köşklerimizde bizim vazgeçemediklerimize, hayatımızda olmadığında yaygara kopardıklarımıza bir bakalım!
Bir kibrit kutusu kadar peynir
Bir bardak asidi kaçmamış kola
Bir külah dondurma
Bir parça kalorisi az çikolata…
“Hayır, pek yakında bilecekler.’’ (Nebe Suresi 4. Ayet)
